Warto nadmienić, że w 1913 r. E.Flinzberg, K. Noeske i G. Kittelmann wraz z innymi członkami cechu ufundowali witraż z herbem piwowarów do kościoła NMP. Wcześniej, bo w 1900 r., ufundowali gazową "koronę piwowarów" dla tego kościoła, która niestety nie zachowała się do czasów dzisiejszych.

E. Flinzberg przejął zakład w 1903 r. po Carlu Plath. Budynek składał się z czterech, na ówczesne czasy ogromnymi oknami. Widok przedniej strony browaru nie odzwierciedlał wielkości zakładu, gdyż większość zabudowań położona była wzdłuż ulicy Baumstrasse. Na planie własności browaru z 1903 r. widnieje duże podwórze, dwa składy postawione obok siebie w poprzek działki. Dalej dwa ok. 10 metrowe pomieszczenia, stojące jedno za drugim, na całej szerokości działki. Za nim około 3 metrowa stajnia. Plan przedstawiał również projekt przebudowy ostatniego pomieszczenia przed stajnią. Powstaje 90 centymetrowej grubości murem otoczona piwnica – przechowalnia lodu.

Browar Flinzberga posiadał własną opisaną porcelankę na butelkach sprzedawanych napojów. Było to kobaltem wypisane imię i nazwisko, oraz miejscowość. Flinzberg wprowadził nowe odmiany piwa na nasz rynek. Jedną z nowości było "Weissbier", które miało specjalną butelkę – przedstawiała ona oprócz nazwy piwa i miejscowości, herb z klejnotem, na którego tarczy widnieją trzy litery "B" – czyli nazwa browaru "Bürgerliches Brauhaus Belgard a. Pers". Browar jeszcze kilkakrotnie był modernizowany i rozbudowywany – ostatni raz w 1911 r. w środkowej części browaru – rozbudowa piwnicy na lód oraz modernizacja nad nią mieszkań. Na początku 1912 r. browar nie wytrzymał konkurencji i został zamknięty. Część budynku (frontowy budynek browaru obok poczty i połowa podwórza) została w rękach E.Flinzberga resztę, wzdłuż ulicy Baumstrasse zajmuje Bairische Bier-Brauerei A.-G.J.Bohrisch ze Szczecina.

Początki browaru odnotowane są w książce browarów na Pomorzu "Brauerei Verzeichnis Polen" M. Friedricha. Właścicielami browaru byli: L.Nöske (1865-+1877), Dampfbierbrauerei Löwenberg (-+1898), Dampfbierbrauerei Noeske & Kittelmann (-+1907) oraz Belgarder Dampfbierbrauerei A.-G.(1920). Niestety nie wiadomo jakie były budynki browaru L. Nöeske, jak również parowego browaru Löwenberg. Wiadomo tylko, że chodzi tu o jeden i ten sam browar znajdujący się na ulicy Kämpenstrasse (obecnie Klonowej).

W 1891 r. białogardzki cech piwowarów przyjął do swojego grona kupca Carla Noeske, zaś ten w marcu 1892 r. zaprosił do Białogardu mistrza browarnictwa Gottehelfa Kittelmanna i założył z nim browar "Noeske & Kittelmann". Głównie warzono tam trzy gatunki piwa: Bismarck-Kanzler-Bräu, Deutsch-Porter i Kömpenbraü. Specjalnością browaru było to pierwsze piwo w związku z tym podkreślono jego butelkę. Butelka przedstawiała popiersie podobizny Ottona Bismarcka z profilu, w mundurze i czapce wojskowej. Zaznaczyć trzeba, że wiele koszar było w pobliskich miejscowościach, więc jakie wrażenie wówczas musiała robić ta butelka.

Działający browar jest największym w Białogardzie browarem parowym na przełomie XIX i XX wieku. Mimo świetności browar cały czas się rozbudowywał i był modernizowany. W unowocześnionym browarze pod zarządem Kittelmanna wzrósł roczny obrót z 2000 do 12000 hektolitrów piwa. Browar posiadał również swoje filie w innych miejscowościach: Bobolice, Kołobrzeg, Koszalin, Resko, Słupsk i w Tychowie.

Potrzeba większych środków finansowych na zakup beczek, jęczmienia, transportu oraz zabezpieczenie się przed silną konkurencją w 1907 r. spowodowała, że browar przekształcił się w Spółkę Akcyjną. W 1914 r. umiera Carl Noeske, a firmę do 1921 r. prowadzi Kittelmann. W tym czasie (1921 r.) zebranie akcjonariuszy postanowiło sprzedać browar szczecińskiemu koncernowi Ferdynanda Rücktfortha. Nowy właściciel wkrótce doprowadza do zamknięcia produkcji. Tym samym zakończyła się produkcja białogardzkiego piwa.

Powołując się na źródło literackie: Klemz Carl von der Belgarden Brauerzunft in: Aus dem Lande Belgard, rok 1928 czytamy: Wśród białogardzkich cechów i bractw na pierwszym miejscu pod względem starszeństwa znajduje się cech piwowarów. Niestety, wielki pożar z 1765 r. zniszczył skrzynie cechową, a co za tym idzie zwoje, metryki oraz inne akty własności, które wówczas znajdowały się w domu starszego cechu Wesce. Zniszczone dokumenty zastąpiono odpisami z archiwum ratusza. Pierwszy dokument pochodzi z 1534 r. i tą datę przyjmuje się jako datę założenia cechu. Przywilej warzenia piwa zapewnił w tym roku Książę Barmin X, który rządził w latach 1523-1573. Książę Johann Fredrich-regent (1560-1600), Książę Bogusław XIII (1603-1606), Książę Filip III (1606-1618), Król Szwecji (wojna 30-letnia) jak również Wielki Książę Brandenburski (1640-1648) oraz Król Fredrich Wilhelm I potwierdzili te przywileje. Drugi dokument został sporządzony w języku niemieckim i dokładnie określał zasady.