Terpsychora – w mitologii greckiej muza tańca (radości z tańca) i pieśni chóralnej.

Tematem wystawy jest powiązanie formuły tańca klasycznego z rzeźbieniem przez naturę wapiennych tarasów Bawełnianych Zamków w tureckim Pamukkale. Wydawać by się mogło, że to porównanie czysto iluzoryczne lecz prawdą jest, że taniec towarzyszy człowiekowi niemal od zarania jego dziejów a struktura wapiennych tarasów też jest kształtowana od tysięcy lat. Jak kształtowały się umiejętności tańca, przekształcały układy choreograficzne, tak woda liżąca stoki Pamukkale wyrzeźbiła na ich powierzchni ogrom bogactwa, dający podobne doznania wizualne i estetyczne co taniec. Tu też czas odgrywał niepoślednia rolę w dochodzeniu do uzyskania efektu artystycznego bogactwa struktur. Tak samo czas w nauce tańca klasycznego, od wczesnego dzieciństwa po wiek młodzieńczy odgrywa niepoślednią role w kształtowaniu cech przypisanych tej dziedzinie sztuki. Każdy dzień ćwiczeń jest okupiony ciężką pracą i opromieniony słońcem odbijającym się w wodach spływających po Bawełnianych Zamkach o zachodzie słońca. Im dalej w czas, tym więcej słońca opromienia twarze adeptów Terpsychory, której dotyk zaledwie, wyzwolił w nich potrzebę doskonalenia tanecznych pas. Po latach, część z nich jako świadomi tancerze znajdzie się na zawsze w ramionach Terpsychory, by jej nie opuścić do końca życia, tak wielka bowiem będzie ich miłość i namiętność. Jak wielkiej przecudnej urody tarasy, tak wielkie będą ich umiejętności wyzwalające w widzach wzruszenie i podziw.

Fotografie te to metafora pokazująca przeobrażenie małych adeptów tańca w dojrzałych tancerzy, wyłaniających się z mroku nieświadomości uprawianej sztuki, opromienianych coraz mocniej odblaskami słońca, niczym jupiterami na scenie, by spełniać marzenia o podboju scen baletowych świata. Fotografia czarno-biała doskonale tu koresponduje z refleksami słońca odbijającego się w wodzie tarasów Pamukkale, stwarzającymi wrażenie ozłacania obrazu. Faktury tarasów stanowią jednocześnie dekoracje, w których poruszają się mali tancerze, wyłaniający się jakby z otchłani w przestrzeń, którą należy zawłaszczyć tańcem. To pean na cześć ich ciężkiej, codziennej, mozolnej pracy nad sobą, własnymi słabościami, nad mdlejącym z wysiłku ciałem, po to by choć na chwilę w dorocznej gali baletowej błysnąć tym, co najcenniejsze - pasją, talentem i urokiem nieopierzonych jeszcze tancerzy, wzbudzając w widzach niekłamany podziw dla ich umiejętności. Mali i trochę bardziej dojrzali adepci baletu dają z siebie to co najcenniejsze, umiłowanie tańca klasycznego, udowadniając, że wbrew powszechnej komercjalizacji, są miłośnikami sztuki, przynależnej do bastionu kultury wysokiej.

Ela Waszczuk – z urodzenia Kaszubka, z racji miejsca zamieszkania kołobrzeżanka. Zawodowo zajmuje się projektowaniem instalacji elektrycznych w budownictwie, natomiast fotografią interesuje się od czasów szkoły średniej. Jest fotograficznym samoukiem.

Ela Waszczuk z powodzeniem próbuje się mierzyć z fotografią kreacyjną, w przekształcaniu wyobraźni w fotograficzną rzeczywistość, co jest dla niej równie fascynujące jak malowanie obrazów i jest zarazem wyrazem artystycznej wypowiedzi w kwestii określonych miejsc, ludzi i wydarzeń. Z racji zamieszkiwania nad morzem, fascynuje ono artystkę również. Nie poznane do końca, wciąż inne, zmienne, budzi respekt i zaprasza do dalszego poznawania…