Wieczór, który białogardzianie spędzili 20 czerwca w parku Orła Białego, śmiało można nazwać niezwykłym. Oferta Miasta Białogard i CKiSE, z jaką spotkali się tłumnie przybyli widzowie, wywarła duże wrażenie i pozytywną energię. Z legendą nocy świętojańskiej zapoznał publiczność Paweł Mielcarek, prowadzący imprezę. Nurtem Liśnicy spłynęły kwietne wianki, wcześniej uczestniczące w konkursie. Spośród trzydziestu trzech zgłoszonych prac jury pierwsze miejsce przyznało Natalii Dybalskiej z SP4; drugie miejsce przypadło przedstawicielce BelHirdu, a trzecie Nikodemowi Kłodkowskiemu z SP4. Autorzy najpiękniejszych wianków zostali nagrodzeni przez burmistrza Białogardu. Na głównej parkowej alei, przed pomnikiem Orła Białego, miały miejsce kolejne punkty świętojańskiego programu: prezentacje par tanecznych z zespołu FitDance, działającego przy białogardzkim MDK-u, oraz obfitujący w rycerskie atrakcje i słowiańskie tańce pokaz Grupy Odtwórstwa Historycznego BelHird z Białogardu. Na finał Nocy – emocjonujące i widowiskowe fireshow w wykonaniu grupy Incendi. Park „oprawiany” żywym ogniem tworzył wyjątkową dla oka kompozycję, oglądaną tutaj po raz pierwszy. Poniżej film z imprezy, zapraszamy do oglądania.

Noc Kupały, Sobótka, czy Noc Świętojańska?

Tradycja Nocy Świętojańskiej jest stara i sięga czasów pogańskiej słowiańszczyzny. Współcześnie zaobserwować można ogólnoeuropejski trend wzrostu popularności tego święta, ale co w zasadzie o nim wiemy?

Po pierwsze należy odróżnić Noc Kupały od Nocy Świętojańskiej. Ta pierwsza ma rodowód znacznie starszy i wywodzi się z pogańskiego rytuału letniego przesilenia, które przypada na noc z 21 na 22 czerwca. Noc Świętojańska to efekt chrystianizacji i została ustanowiona jako święto wigilii Jana Chrzciciela. Jej datę wyznaczono na 23 czerwca w celu odcięcia się od słowiańskiego obyczaju.

Według pogańskiej tradycji najkrótsza noc w roku to święto wody, ognia, Słońca, Księżyca, urodzaju, płodności i miłości. Powszechnie uważa się, że Noc Kupały to tradycja słowiańska, natomiast w rzeczywistości analogiczne rytuały znajdziemy u ludów germańskich, celtyckich i bałtyckich. Słowo kupała pochodzi najprawdopodobniej z indoeuropejskiego kump, oznaczającego grupę, zbiorowość. Jeśli zaś chodzi o słowo sobótka, późniejsze określenie kupalnocki, to najpewniej stworzyli je przedstawiciele Kościoła katolickiego. Oznacza ono nic innego, jak mały sabat i, co zrozumiałe, kojarzy się negatywnie, wręcz złowrogo. Z Nocą Kupały wiąże się wiele legend i zwyczajów, które praktykuje się do dzisiaj. Wszystkim znana jest legenda o kwiecie paproci. Społecznie mocno utrwalone jest również przekonanie o złym wpływie kąpieli przed poświęceniem wody.