W tym czasie liczebność gminy białogardzkiej sięgnęła 140 osób, co stanowiło niespełna 4 proc. ogółu mieszkańców. Nie przeszkodziło to jednak w rozpoczęciu działalności przez kilka żydowskich organizacji. W połowie XIX w. ukonstytuowały się podejmujące głównie temat pochówków Święte Bractwo – Chewra Kadisza oraz Żydowski Związek Kobiet, a także Młodzieżowe Stowarzyszenie Opieki nad Chorymi i Ubogimi i Stowarzyszenie Czytelnicze. W 1861 r. w Białogardzie mieszkało już 208 Żydów. Trudnili się przede wszystkim handlem i rzemiosłem: garbarstwem, kuśnierstwem, wyrobem igieł czy tkanin. Część z nich pracowała jako nauczyciele, adwokaci czy lekarze. W krótkim czasie wyznawcy religii mojżeszowej osiedlać się zaczęli także w okolicznych wsiach, np.: Byszynie, Podwilczu czy Tychówku. Szczytowym momentem rozwoju gminy białogardzkiej okazał się rok 1880, kiedy jej liczebność sięgnęła 281 członków. W kolejnych dekadach, w związku z migracją zarobkową do większych miast, liczba ta spadła; w 1910 r. na 9,2 tys. mieszkańców miasta było zaledwie 130 Żydów lub osób takiego pochodzenia. Część z nich, w szeregach armii pruskiej, wyruszyła na fronty I wojny światowej. Siedmiu: Max Altmann, Siegfried Chaitkin, Arthur Grunau, Heinrich Jacobson, Siegfried Luft, Herbert Salomon oraz Max Wollmann poległo.